Neil zapytał:

Dlaczego styczeń jest taki niebezpieczny?

@zyblonius odpowiedział:

Bo starzejący się weteran właśnie przeszedł na emeryturę i zastąpił go niebezpiecznie niedoświadczony młodzian, dziecko we mgle.

Opowieść styczniowa

Łup!

– Czy tak jest zawsze? – dzieciak zdawał się zdezorientowany.Z roztargnieniem rozglądał się po pokoju. Jeżeli nie zacznie uważać, to będzie jego koniec.

Dwunasty klepnął go w ramię.

– Nie. Nie zawsze. Jeżeli mamy mieć kłopoty, nadejdą z góry – wskazał wejście na strych w suficie nad ich głowami. Klapa była uchylona, a zza niej łypała na nich ciemność.

Dzieciak kiwnął głową. Po chwili zapytał:

– Ile mamy czasu?

– Razem? Może z dziesięć minut.

– Jest coś, czego nie chcieli mi powiedzieć w Bazie, choć ciągle pytałem. Mówili, że sam się przekonam. Kim oni są?

Dwunasty nie odpowiedział. W ciemności na strychu coś się zmieniło, coś się delikatnie poruszyło. Położył palec na ustach, podniósł broń i gestem wskazał dzieciakowi, by zrobił to samo.

Wypadły na nich ze strychu, miały kolor szarej cegły i zielonej pleśni i bardzo ostre zęby. I poruszały się szybko, tak bardzo szybko. Dzieciak wciąż szarpał się ze spustem, gdy Dwunasty otworzył ognień i załatwił je wszystkie, całą piątkę, zanim młody zdążył oddać pierwszy strzał.

Dwunasty zerknął w lewo. Dzieciak cały drżał.

– Sam widzisz – powiedział.

– Powinienem chyba pytać czym one są?

– Czym, kim, na jedno wychodzi. To wróg. Próbuje się wślizgnąć pomiędzy krawędziami czasu. Właśnie teraz, podczas zmiany wart, zaatakuje z pełną mocą.

Razem zeszli po schodach. Znajdowali się w niewielkim domu na przedmieściach. W kuchni, przy stole z butelką szampana, siedzieli kobieta i mężczyzna. Zdawali się nie zauważyć dwóch umundurowanych postaci, które weszły do pomieszczenia. Kobieta nalewała obojgu szampana.

Mundur dzieciaka był świeżutki, granatowy, i wyglądał na nienoszony. Do paska przypiętą miał wypełnioną jasnym piaskiem klepsydrę, która odmierzała cały rok. Uniform Dwunastego był wystrzępiony i wyblakły, bladoniebieski, wręcz szary i połatany tam, gdzie został pocięty, rozdarty lub nadpalony. Dotarli do kuchennych drzwi i...

Łup!

Znaleźli się na zewnątrz, w lesie, w jakimś bardzo, bardzo zimnym miejscu.

– PADNIJ! – krzyknął Dwunasty.

Ostry przedmiot przeleciał nad ich głowami i rozbił się o stojące za nimi drzewo.

– Mówiłeś, że nie zawsze tak będzie – powiedział dzieciak.

Dwunasty wzruszył ramionami.

– Skąd one się biorą?

– Z czasu – odparł Dwunasty. – Ukrywają się za sekundami, próbują przebić tutaj.

W lesie nieopodal nich coś zrobiło łupnęło i wysoka jodła rozjarzyła się migotliwym płomieniem w kolorze miedzianej patyny.

– Gdzie oni są?

– Znów ponad nami. Zwykle będą ponad tobą lub poniżej.

Spadli na nich jak iskry tryskające z zimnych ogni, piękne i białe i prawdopodobnie nieco groźne.

Dzieciak zaczynał łapać, o co w tym chodzi. Tym razem wystrzelili równocześnie.

– Dostałeś instrukcje? – zapytał Dwunasty. Kiedy lądowali, iskry wyglądały mniej pięknie i znacznie bardziej groźnie.

– Niezupełnie. Powiedzieli mi jedynie, że to robota tylko na rok.

Dwunasty przeładował broń praktycznie się nie zatrzymując. Miał siwe włosy i był cały pokryty bliznami. Dzieciak wyglądał na zbyt młodego, by w ogóle nosić broń.

– A powiedzieli, że ten rok wyda ci się całym życiem?

Dzieciak pokręcił głową przecząco. Dwunasty pamiętał, jak sam był takim dzieciakiem w czyściutkim i nieosmalonym mundurze. Czy naprawdę kiedyś wyglądał tak młodzieńczo? Tak niewinnie?

Rozprawił się z pięcioma iskrzącymi demonami. Dzieciak zajął się pozostałymi trzema.

– Czyli zapowiada się rok walki – powiedział dzieciak.

– Sekunda po sekundzie – odrzekł Dwunasty.

Łup!

Fale załamywały się na skraju plaży. Tutaj, na południowej półkuli, w styczniu jest gorąco. Chociaż wciąż jeszcze była noc. Niebo ponad ich głowami zdobiły nieruchome fajerwerki. Dwunasty spojrzał na swoją klepsydrę: zostało w niej zaledwie kilka ziarenek. Już prawie po wszystkim.

Przeczesał wzrokiem plażę, fale, skały.

– Nie widzę go – powiedział.

– Ja widzę – odparł dzieciak.

Tam, gdzie wskazał, coś podnosiło się z morza, coś niewyobrażalnie ogromnego: zwaliste cielsko i złowrogi ogrom, macki i szpony. Wynurzeniu towarzyszył ryk.

Dwunasty zdjął już z pleców wyrzutnię rakiet i oparł ją na ramieniu. Wystrzelił i patrzył, jak na cielsku stworzenia wykwitają płomienie.

– Największy, jakiego dotąd widziałem – powiedział – może najlepsze zostawili na koniec.

– Ej! – obruszył się dzieciak – dla mnie to dopiero początek.

Wtedy ich zaatakował, wymachując i klekocząc skrzypcami kraba, smagając wokół mackami, kłapiąc potężnymi szczękami. Ruszyli biegiem po piaszczystej wydmie.

Dzieciak był szybszy niż Dwunasty: był młody, ale czasem to zaleta. Dwunasty począł ból w kolanie i potknął się. Ostatnie ziarno piasku poruszyło się w jego klepsydrze, kiedy nagle coś – macka, domyślił się – owinęła się wokół jego nogi i upadł.

Spojrzał w górę.

Dzieciak stał na szczycie wydmy, na szeroko rozstawionych stopach, jak uczą w obozie treningowym, trzymając w ramionach nieznany mu model wyrzutni, coś już nie z moich czasów, pomyślał. Kiedy poczuł, że coś go ciągnie, a twarzą szoruje po piasku, zaczął się w myślach żegnać z życiem. A potem huk, macka puściła, a niesiony siłą uderzenia stwór poleciał do tyłu, w kierunku morza.

Dwunasty szybował w powietrzu, kiedy opadło ostatnie ziarno w jego klepsydrze i pochłonęła go Północ.

Dwunasty otworzył oczy w miejscu, gdzie trafiają stare lata. Czternasta pomogła mu zejść z podwyższenia.

– Jak poszło? – zapytała Tysiąc Dziewięćset Czternasta. Miała na sobie białą spódnicę do ziemi i długie, białe rękawiczki.

– Z każdym rokiem robią się coraz bardziej niebezpieczne – powiedział Dwa Tysiące Dwunasty. – Sekundy i to, co się za nimi kryje. Ale podoba mi się ten nowy dzieciak. Myślę, że nieźle się sprawi.