Pilny list od Faceta Chwilowo Odciętego od Twittera, Tumblra i Herbaty

Neil napisał w piątek, 30 sierpnia 2013 r. o 18:12

Brytyjski i zarazem ostatni etap gigantycznej trasy promocyjnej, która rozpoczęła się 13 czerwca, właśnie dobiegł końca. Wzięło w nim udział około 50 tysięcy osób i podpisałem prawdopodobnie około 150 tysięcy rzeczy. (W tym części ciała, lalki i szczotkę do włosów. Ale głównie książki, książki i jeszcze więcej książek.)

Na trasie było wiele pamiętnych i radosnych momentów. Na przykład: uliczkę w Portsmouth przemianowano na Ocean at the End of the Lane. I to nie byle jaką uliczkę – jest to ulica biegnąca obok Canoe Lake, gdzie chadzano ze mną na spacery w wózku i gdzie spacerowałem z dziadkami (to nieopodal ich domu przy Parkstone Avenue 36). W promieniach słońca zebrało się kilkaset osób. Burmistrz Portsmouth wygłosiła mowę, w której wymieniła mnie wśród Pisarzy Portsmouth (na liście znaleźli się również Dickens, Sir Arthur Conan Doyle i Kipling), miejski poeta laureat przeczytał dwa swoje wspaniałe wiersze, a potem ja ściągnąłem zasłonę ze znaku z nazwą ulicy i uściskałem członków swojej rodziny, rozmawiałem z ludźmi, a nawet spotkałem dziewięćdziesięcioletniego pana, który opowiedział mi, że kiedy po drugiej wojnie światowej i demobilizacji został bez dachu nad głową, moja babcia zaprosiła go na szabasową kolację, a mój wuj Ronnie podarował mu swój zapasowy garnitur…

Ta opowieść sprawiła, że się uśmiechnąłem. Ale w sumie wszystko tego dnia wywoływało we mnie uśmiech.

 

(Zdjęcia pochodzą ze strony Elliotta Franksa: http://elliottfranks.photoshelter.com/gallery/Neil-Gaiman-event-18th-August-2013/G0000BGlc8FWrkSA/. Elliott był na uroczystości jako fotograf, ale jest również moim kuzynem.)

Tego wieczora w Portsmouth Guildhall odbyło się bardzo sympatyczne spotkanie (poprzedzone obiadem dla mojej rodziny, która była nieco skonsternowana, ale i uszczęśliwiona wydarzeniem. Najlepszym momentem było słuchanie, jak kilka starszych ciotek tłumaczy innej ciotce dlaczego powinna obejrzeć klip Amandy z piosenką „Dear Daily Mail”.) Był też obecny Dalek.

Kolejne czarodziejskie wydarzenie odbyło się w katedrze w Ely.

Kolejka wyglądała tak:

… tylko stało w niej ponad tysiąc osób i ciągnęła się przez całe miasto. (Zdjęcie stąd.) Miejsce było magiczne, a ja rozdawałem autografy aż do późnej nocy, podczas gdy idealny letni wieczór stawał się zmierzchem, przechodził w noc, a nad moją głową przemykały zamieszkujące katedrę nietoperze.

(To zdjęcie, obok jednych z najlepszych zdjęć z moich spotkań, wziąłem ze strony: http://narshada.co.uk/neil-gaiman-book-signing-ely-cathedral.)

Stamtąd do Oxfordu i Oxford Playhouse i najlepszej rozmowy-na-scenie w jakiej miałem okazję uczestniczyć. Mogła to być jedna z najlepszych rozmów, jakie odbyłem w życiu. Rozmawiałem z Philipem Pullmanem, który jest mądry, szczery i ma w sobie wszystkie cechy, które powinien mieć ulubiony nauczyciel angielskiego…

Na szczęście znaczna część rozmowy została nagrana i umieszczona w sieci. (Niestety, nie pytania od publiczności…) Możecie posłuchać jej poniżej. Rozmawiamy z Philipem Pullmanem o książkach, ukochanych pisarzach, literaturze dziecięcej i o tym, czy kiedykolwiek udaje nam się zapisać historie, które się nam przyśniły.
 

Stamtąd – na Festiwal Książki do Edynburga.

Z Charlesem Fernyhoughem rozmawiałem o pamięci i Oceanie na końcu drogi, z Vicky Featherstone (która przyniosła niespodziankę w postaci marionetek wilczej głowy i świnki z przedstawienia lalkowego Wilki w ścianach ze Szkockiego Teatru Narodowego) rozmawiałem o swoich książkach dla dzieci, z Hannah Berry rozmawiałem o komiksach ogólnie i Sandmanie w szczególności, a z Margaret Atwood rozmawiałemwłaściwie o wszystkim. (Wiedzieliście, że potrafi być niesamowicie przerażającą Złą Czarownicą z Zachodu? Oj potrafi…)

Byłem również JEDNYM Z SĘDZIÓW LITERACKIEGO POJEDYNKU. Zwyciężyła Amy Mason. Czytam jej książkę, a także Briony Hatch sióstr Skinner, książkę Craiga Silveya, komiks Craiga Collinsa… szczerze mówiąc obłowiłem się jak mało kiedy.

Udzieliłem wywiadu (w czym niezupełnie poważnie, ale niezwykle zabawnie przeszkadzali Phil Jupitus i Mitch Benn) w ramach wieczoru Ad Lib Comedy podczas festiwalu Fringe i było to cudowne.

Poniżej można wysłuchać świetnego wywiadu dla Scottish Book Trust, który odbył się podczas drugiej, mocno zmordowanej części festiwalu:

http://www.scottishbooktrust.com/blog/reading/2013/08/neil-gaiman-interview-the-ocean-at-the-end-of-the-lane

Z Edynburga do Dundee, podpisywać książki w porze lunchu, a następnie do Inverness, żeby zakończyć to wszystko. Wspaniała rozmowa z moim nowym znajomym Stuartem Kellym, ostatnie spotkanie z autografami (zdjęcia tutaj) i po wszystkim.

Oto ja po wszystkim:

 NIECZYNNE

(Zdjęcie stąd.)

Można obejrzeć klip z amerykańskiej części tej trasy… daje pewne pojęcie o tym, jak ona wyglądała: 20 miast w 80 sekund…

Dochodzę teraz do siebie i wracam do bycia pisarzem. To nieco dziwne uczucie. Obecnie cierpię na ból głowy związany z odstawieniem kofeiny, po tym jak udało mi się przeżyć trasę na ogromnych ilościach herbaty. Chodzę na spacery i próbuję się pozbierać. Już nie wyglądam na tak sfatygowanego i to dobrze.

Zafundowałem sobie drastyczny odwyk od herbaty, twittera, tumbra i pewnie jeszcze kilku rzeczy.

Pewnie będę co jakiś czas zamieszczał jakieś zdjęcie wzgórza.

…

Ten wywiad z Amanda wywołuje we mnie zadość. To jedyny wywiad, jaki kojarzę, na temat nas obojga:

http://blogs.citypages.com/gimmenoise/2013/08/amanda_palmer_on_neil_gaiman_he_desperately_loves_to_be_surprised.php

…

Dobra. To już prawie wszystko. Jeszcze parę rzeczy do uporządkowania, ale po kolei.

PROSZĘ, OBEJRZYJCIE TO VIDEO. A potem podajcie je dalej. Podzielcie się nim z innymi. Wywoła na Waszych twarzach uśmiech i przekonacie się, jak wspaniałym artystą jest Skottie Young…

To zapowiedź amerykańskiego wydania.

A zapowiedź brytyjska… cóż, jeszcze nie istnieje. Chcą, żebyście to WY (tak, wy) pomogli, nagrywając jej fragment:

http://www.gaimanbooks.com/ftmtrailer tu można znaleźć wszelkie wyjaśnienia na temat konkursu na lektora…

A fragment książki jest do obejrzenia na:

http://issuu.com/bloomsburypublishing/docs/fortunately_the_milk_extract.

HarperCollins nie chcą okazać się gorsi, więc rozdają egzemplarze Na szczęście mleko… na 
http://harpercollinschildrens.tumblr.com/post/59489655003/giveaway-fortunately-the-milk-by-neil-gaiman.

Obawiam się, że bilety na brytyjskie spotkanie promujące Na szczęście mleko (to organizowane wraz z Time Out i Foyles) zostały wyprzedane.

…

Jak już powiedziałem, znikam teraz, żeby trochę pobyć pisarzem. Jeżeli wydarzy się coś istotnego, napiszę o tym na blogu – odłączam się od bliźniaczych rozkoszy twittera i tumblra.

Następnym razem wychynę na powierzchnię 14 września w Hackney Empire, gdzie będę robił za Głos Książki w premierowym przedstawieniu teatralnej wersji słuchowiska Autostopem przez galaktykę. (Bilety na: http://www.hackneyempire.co.uk/hitchhikers).

PRAWIE WYPRZEDANE są bilety na nowojorski Wieczór z Neilem Gaimanem i Amandą Palmer, który organizujemy w Ratuszu z okazji wydania płyty z oryginalnej trasy pod tym hasłem. Zostało jeszcze kilka biletów na miejsca z tyłu balkonów.

http://www.ticketmaster.com/event/03004B0CE260F20A

I na koniec – BlackBerry wydało bardzo niewielką liczbę niedostępnych w sprzedaży egzemplarzy Kalendarza Opowieści, które trafią do uczestników projektu i osób, które pomogły w realizacji przedsięwzięcia. Książkę można obejrzeć na http://www.creativereview.co.uk/cr-blog/2013/august/neil-gaiman-book

(a opowiadania są do przeczytania i ilustracje do obejrzenia na http://acalendaroftales.com/)

[i OCZYWIŚCIE tłumaczenia wszystkich opowiadań z Kalendarza opowieści były publikowane na naszym blogu w czerwcu i jeżeli jeszcze ich nie czytaliście – serdecznie zapraszamy do lektury: (I) (II) (III) (IV) (V) (VI) (VII) (VIII) (IX) (X) (XI) (XII) – przyp. noita]

…

A teraz idę spać. Wczoraj w nocy śniło mi się podpisywanie książek. W kolejce po autograf stali wszyscy, których kiedykolwiek znałem, a ja podpisywał i pospisywałem i podpisywałem…